Woke

Ο Τύραννος της Πολιτικής Ορθότητας – Ένα Woke Επικό Δράμα της Αρχαιότητας

Έτος 345 π.Χ. Ο κόσμος δεν είναι όπως τον θυμάσαι. Η δημοκρατία είναι υπό διωγμό, όχι από σπαθιά ή στρατούς, αλλά από έναν νέο εχθρό: τη Δικτατορία της Ενσυναίσθησης. Κάποιοι τη λένε Woke Agenda. Στην αρχαία ήπειρο της Ορθοσκέψης, όλα άλλαξαν όταν εμφανίστηκε ο Μεγάλος Πρέσβης της Νέας Ευαισθησίας…

Στην πόλη-κράτος της Αθήνας, εκεί όπου κάποτε οι φιλόσοφοι πάλευαν με ιδέες, τώρα έδιναν μάχες με επιτροπές ενστάσεων. Η λέξη “αντιλογία” είχε απαγορευτεί. Όποιος τολμούσε να διαφωνήσει με τα νέα Δόγματα Συμπερίληψης, έπρεπε να ζητήσει δημόσια συγγνώμη στην Αγορά φορώντας πέδιλα με κάλτσες (το απόλυτο σημάδι ντροπής για την εποχή).

Οι Σπαρτιάτες, φυσικά, αντέδρασαν. Πώς να δεχτούν οι πολεμιστές του Λεωνίδα ότι πρέπει να αναγράφουν στις ασπίδες τους και τις προσωπικές αντωνυμίες τους; Ένας νεαρός αξιωματικός ονόματι Τράμπικος ο Κατάξανθος ηγήθηκε της αντίστασης. Δεν ήταν ο πιο νηφάλιος, συχνά φώναζε ακατάληπτα πράγματα και απαιτούσε χρυσά αγάλματα του εαυτού του στις πλατείες. Αλλά… έλεγε αυτό που σκέφτονταν πολλοί:

«Δεν θα παραδώσουμε την Πνύκα στους Υπουργούς των Συναισθημάτων!»

Και το πλήθος τον χειροκροτούσε.

Στο μεταξύ, στην πόλη-κράτος της Ρώμης, είχε εμφανιστεί ο Μακρόνιος, ένας νεαρός ρήτορας με κομψό χιτώνα και βαθιά πίστη στην ενότητα μέσω… φόρων. Υποσχόταν να γεφυρώσει τις διαφορές μεταξύ των τάξεων δημιουργώντας το Υπερυπουργείο Συναισθηματικής Ενσωμάτωσης. Κάθε δήλωση, κάθε ανέκδοτο, κάθε λογοπαίγνιο έπρεπε πρώτα να ελεγχθεί από το Συμβούλιο των Προσβεβλημένων.

Στον Πειραιά, μια ταβέρνα που λεγόταν «Στου Ηράκλειτου» έκλεισε επειδή σέρβιρε «αρσενικό σουβλάκι» χωρίς να παρέχει ισότιμες επιλογές σε «ουδέτερα καλαμάκια».

Η Αίγυπτος, παλιά κοιτίδα σοφίας και παραδοξότητας, ήταν η πρώτη που έπεσε εντελώς στη Woke Δικτατορία. Οι Πυραμίδες μετατράπηκαν σε Κέντρα Επανεκπαίδευσης Προνομίων. Οι γραφές των Φαραώ αντικαταστάθηκαν με QR Codes. Το μάτι του Ρα πλέον σκανάριζε την ψυχολογική σου κατάσταση για ενδεχόμενο μικρο-τραυματισμό.

Η Καρχηδόνα, όμως, δεν ήταν τόσο εύκολη. Οι έμποροι της είχαν καταλάβει ότι η νέα ατζέντα φέρνει χρήμα. Η USAID είχε ρίξει κονδύλια για να “εκπαιδεύσει” τους ντόπιους στην Ολιστική Αποδοχή. Χρηματοδοτούσε θεατρικές παραστάσεις με τίτλους όπως «Η Μήδεια εξηγεί τα τραύματά της» και «Ο Αχιλλέας ως non-binary τραυματίας πολέμου».

Πίσω στην Ελλάδα, εμφανίστηκε ένας γηραιός σοφός με το όνομα Μπαϊδένιος. Μιλούσε με αργό ρυθμό, ξεχνούσε τι έλεγε αλλά όλοι τον χειροκροτούσαν. Κανείς δεν ήξερε γιατί, αλλά είχε τη σφραγίδα του Διεθνούς Ιερατείου της Ευαισθησίας. Είχε ψηφίσει 7 φορές τον ίδιο νόμο, επειδή ξεχνούσε ότι τον είχε ήδη ψηφίσει.

Ο λαός σαστισμένος. Οι μεν πίστευαν πως είναι άγιος. Οι δε τον φώναζαν “Παππού των Κονδυλίων”.

Ο νέος κόσμος έμοιαζε με παρωδία αρχαίας τραγωδίας.

Ο Πλάτων είχε ακυρωθεί γιατί στο «Συμπόσιο» δεν είχε επαρκές representation. Ο Ησίοδος αποσύρθηκε από τα σχολεία γιατί αναφερόταν σε «Άνδρες γενναίους» χωρίς αναφορά σε «άτομα με γενναιότητα». Ο Σωκράτης κρίθηκε “τοξικός” γιατί πίεζε τους μαθητές να απαντούν σε ερωτήσεις χωρίς trigger warning.

Και τότε, μέσα απ’ τις σκιές της λήθης, γεννήθηκε η Αντίσταση.

Ένας μισόγυμνος φιλόσοφος, ονόματι Κυνικός, άρχισε να μιλάει στις πλατείες. Δεν είχε followers. Δεν είχε χορηγούς. Είχε μόνο μια αλήθεια:

«Αν κάθε σκέψη πρέπει να περνά από φίλτρα, τότε δεν είναι σκέψη. Είναι διαφήμιση.»

Σύντομα, μαζεύτηκαν γύρω του μαθητές, παρατηρητές, ακόμη και κάποιοι πρώην υπάλληλοι της Υπηρεσίας Εσωτερικής Αποκατάστασης Τραυμάτων (ΥΕΑΤ). Άρχισαν να ξαναγράφουν διαλόγους, να αμφισβητούν χωρίς ενοχές, να ξαναθυμούνται τη χαρά της διαφωνίας.

Η ιστορία τελειώνει όπως και όλα τα έπη: με ένα ερωτηματικό.

Μπορεί η αρχαία κοινωνία να νικήσει τον φόβο της λέξης;

Μπορεί ο άνθρωπος να είναι ταυτόχρονα ευγενικός και ελεύθερος;

Ή μήπως κάθε “agenda”, ακόμη και με τις καλύτερες προθέσεις, όταν γίνει εξουσία, οδηγεί σε νέου τύπου τυραννία;

Η Δικτατορία της Woke Agenda ίσως δεν χρειάστηκε τανκς. Χρειάστηκε μόνο σιωπή, συγκατάβαση και μερικά καλοστημένα hashtags.

Αλλά κάθε εποχή έχει τους Σπαρτιάτες της.

Και ίσως και έναν Τράμπικο με κόκκινη χλαμύδα να φωνάζει:

“Make Athens Free Again”.

Back To Top