Το Χόλιγουντ δεν είναι απλώς κινηματογράφος. Δεν είναι απλώς “τέχνη” ή ψυχαγωγία. Είναι μια τεράστια βιομηχανία που χτίστηκε με έναν ξεκάθαρο σκοπό: να διαμορφώνει συνειδήσεις, να κατευθύνει απόψεις και να διαχειρίζεται την εικόνα της εξουσίας. Με άλλα λόγια: να ελέγχει χωρίς να φαίνεται.
Από τη δεκαετία του 1910, όταν οι πρώτοι παραγωγοί μετέφεραν τα κινηματογραφικά στούντιο στην Καλιφόρνια, μέχρι σήμερα, το Χόλιγουντ λειτουργεί ως ένα εργοστάσιο πολιτιστικής επιρροής. Δεν είναι τυχαίο ότι μεγάλωσε χέρι-χέρι με την άνοδο των ΗΠΑ ως παγκόσμια δύναμη. Δεν είναι τυχαίο ότι στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο συνεργάστηκε ανοιχτά με την κυβέρνηση για να παράγει ταινίες προπαγάνδας. Και δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι σήμερα λειτουργεί σε απόλυτη συνεργασία με υπηρεσίες όπως η CIA και το Πεντάγωνο.
Ταινίες όπως το “Zero Dark Thirty”, το “Top Gun” και το “Argo” δεν είναι απλώς σενάρια. Είναι στρατηγικά εργαλεία επιρροής. Το κοινό δεν παρακολουθεί απλώς μια ιστορία – εκπαιδεύεται υποσυνείδητα στο ποιος είναι ο “καλός”, ποιος είναι ο “κακός”, ποιο μοντέλο ζωής είναι επιθυμητό και ποια είναι η “κανονική” εικόνα του κόσμου.
Παραδείγματα που δείχνουν ξεκάθαρα τον ρόλο του Χόλιγουντ:
1. Top Gun (1986 & 2022) – Προβλήθηκε με τη στήριξη του Πενταγώνου, εξύψωσε το κύρος της αμερικανικής πολεμικής αεροπορίας και αύξησε τις εγγραφές νέων πιλότων.
2. Zero Dark Thirty (2012) – Παρουσίασε το αφήγημα της CIA για τη δολοφονία του Μπιν Λάντεν, νομιμοποιώντας βασανιστήρια και μυστικές επιχειρήσεις, χωρίς καμία κριτική.
3. American Sniper (2014) – Ηρωοποίησε έναν ελεύθερο σκοπευτή των ΗΠΑ στο Ιράκ, παρουσιάζοντας τον πόλεμο ως πράξη τιμής και όχι ως πολιτικό ή ηθικό ζήτημα.
Το Χόλιγουντ επίσης δημιουργεί πρότυπα. Σώματος, ομορφιάς, σεξουαλικότητας, καταναλωτισμού, ακόμα και… σωστής γεωπολιτικής. Ο δυτικός τρόπος ζωής παρουσιάζεται σαν ο μόνος δρόμος. Οι Αμερικανοί στρατιώτες σαν ήρωες. Οι εχθροί σαν βάρβαροι. Και μέσα από αυτό το φίλτρο, μια ολόκληρη ανθρωπότητα διαμορφώνει αντιλήψεις χωρίς να το καταλαβαίνει.
Η αλήθεια είναι απλή: Το Χόλιγουντ δεν σε διασκεδάζει. Σε διαμορφώνει. Δεν σε υπνωτίζει με ψέματα. Σε καθοδηγεί με εικόνες. Δεν σου δείχνει τον κόσμο όπως είναι – αλλά όπως θέλουν να τον βλέπεις.
Και όσο δεν το συνειδητοποιούμε αυτό, θα συνεχίσουμε να ονειρευόμαστε μπροστά στην οθόνη – ενώ στην πραγματικότητα, κάποιος άλλος θα σκηνοθετεί τη ζωή μας.
