Ελλάδα, 2024 μ.Χ. Ενώ η ανθρωπότητα έχει προχωρήσει σε υβριδικά μοντέλα εργασίας, τεχνητή νοημοσύνη και διαστημικά ταξίδια, υπάρχουν ακόμα εργοδότες που βλέπουν την τηλεργασία όπως οι αρχαίοι πρόγονοί τους έβλεπαν τη φωτιά: με δέος και… καθαρή απέχθεια. Για αυτούς, το να δουλεύεις από το σπίτι είναι κάτι ανάμεσα σε αμαρτία και διαβολική απάτη. Στο μυαλό τους, η τηλεργασία δεν είναι παρά ένα τέχνασμα του διαβόλου, μια βολική «δικαιολογία» για να κάθονται οι υπάλληλοι χαλαροί με τις πιτζάμες, κοιτάζοντας ταβάνι.
Το Μεγάλο Κακό του «Χαμένου Ελέγχου»
Για τον παλαιολιθικό εργοδότη, το γραφείο δεν είναι απλώς χώρος δουλειάς· είναι ιερό τοτέμ ελέγχου. Είναι το βασίλειό του, το οποίο διαφεντεύει καθημερινά και με πάθος, σκανάροντας το εργασιακό σύμπαν για κάθε απόκλιση από την «εργασία με παρουσία». Το να χάσει το προνόμιο να ελέγχει τον υπάλληλο με τη ματιά της αυστηρής μητέρας που περιμένει το παραμικρό λάθος είναι το απόλυτο πλήγμα για την κυριαρχία του.
Για αυτόν τον εργοδότη, το να στείλει κάποιον να δουλέψει από το σπίτι ισοδυναμεί με την απόλυτη καταστροφή του ιερού ελέγχου. *«Τι θα κάνει αν δεν τον κοιτάω από πάνω; Πώς θα ξέρω ότι δουλεύει και δεν παίζει με τα παιδιά του;»* είναι ερωτήματα που βασανίζουν τον εργοδότη, κάνοντας τις μέρες και τις νύχτες του γεμάτες αγωνία και ύποπτα τηλεφωνήματα στις 10 το πρωί για «check-in».
Το «Έργο του Σατανά»: Όταν η Τεχνολογία Έρχεται να Αμφισβητήσει το Ιερό Δικαίωμα του Πατριάρχη
Η τηλεργασία, κατά αυτούς, δεν είναι απλά μια πρακτική διευκόλυνση· είναι μια επικίνδυνη παγίδα. Για τον εργοδότη που θεωρεί ότι το πληκτρολόγιο είναι απλά ένα «μέσον παρακολούθησης» και όχι εργαλείο, το να βρεθεί ένας υπάλληλος στο σπίτι του είναι το ίδιο επικίνδυνο όσο να βρεθεί στην έρημο με έναν δαίμονα να τον «πλανέψει» σε αμαρτωλές σκέψεις περί ελευθερίας και αυτονομίας.
Κάθε φορά που η συζήτηση έρχεται στην τηλεργασία, οι εργοδότες αυτοί τρέμουν. *«Και αν τους αρέσει;»* αναρωτιούνται έντρομοι, με τη φρίκη ζωγραφισμένη στα πρόσωπά τους. Για αυτούς, η απουσία των υπαλλήλων από το γραφείο είναι σαν μια σπηλιά χωρίς φωτιά, μια απειλή που φέρνει το τέλος της εποχής των γραφείων όπου οι καρέκλες τρίζουν και το φως του φθορισμού επιβάλλει υπνωτική υπακοή.
Τηλεργασία ή «Ανοχή στη Λούφα»;
Αλλά ας μην ξεχνάμε, για τον ελληνικό εργοδότη που μεγάλωσε με την πεποίθηση ότι οι υπάλληλοι έχουν έμφυτο ταλέντο στο να αποφεύγουν τη δουλειά, η τηλεργασία είναι ό,τι πιο κοντινό σε οργανωμένη λούφα. *«Δηλαδή, τι; Θα δουλεύουν από τον καναπέ; Με πιτζάμες; Και ποιος θα τους ελέγχει;»* είναι η αγωνία τους. Και όπως το σκεπτικό του μέσου Έλληνα εργοδότη πάει, αν δεν είναι ο υπάλληλος καρφωμένος σε μια καρέκλα, μάλλον δεν δουλεύει.
Για εκείνους, το να βλέπουν υπαλλήλους να προτιμούν την τηλεργασία είναι σαν να παραδέχονται ότι δεν αγαπούν το ιερό τους γραφείο. «Γιατί δεν θες να έρθεις; Δεν σου αρέσει εδώ; Έχουμε καρέκλες, γραφεία και ένα χαλασμένο κλιματιστικό που τρίζει!»* Στο μυαλό τους, η απόσταση σημαίνει και έλλειψη αφοσίωσης. Το να αποδεχτούν ότι κάποιος μπορεί να δουλέψει και εκτός γραφείου είναι για αυτούς το ίδιο δύσκολο με το να κατανοήσουν την πυρηνική φυσική.
Η Υπερβολή στη Θρησκεία του 9-5
Το αποτέλεσμα; Απαιτούν την φυσική παρουσία με τον ενθουσιασμό ιεροεξεταστή που εντοπίζει «αιρετικούς» που δεν σέβονται την εργασία όπως εκείνοι την έμαθαν. Κάθε συζήτηση περί τηλεργασίας καταλήγει σε εκφοβιστικές ομιλίες περί «τεμπέληδων», «καθισιού» και την απομάκρυνση της αξίας της φυσικής παρουσίας. Για αυτούς, η τηλεργασία είναι ουσιαστικά μια αναίδεια, μια κακή συνήθεια που μόνο οι νέοι τολμούν να δοκιμάσουν.
Όταν ο Παλαιολιθικός Εργοδότης Ανακαλύπτει τον 21ο Αιώνα
Οι παλαιολιθικοί εργοδότες της Ελλάδας δεν βλέπουν την τηλεργασία απλά σαν έναν εναλλακτικό τρόπο εργασίας, αλλά σαν προδοσία των θεμελιωδών αξιών της γραφειοκρατικής τους πίστης. Γιατί, αν χαθεί το ιερό 8ωρο στο γραφείο, τότε τι θα τους μείνει; Τι θα κάνουν αν δεν μπορούν να περιπολούν τους υπαλλήλους τους σαν αετοί με μάτια καρφωμένα στις πόρτες;
Ίσως, όταν ξεπεράσουν τον τρόμο τους, συνειδητοποιήσουν ότι η τηλεργασία δεν είναι ούτε έργο του Σατανά ούτε ευκαιρία για λούφα, αλλά μια φυσική εξέλιξη της εργασίας. Μέχρι τότε, θα συνεχίσουμε να τους βλέπουμε να περιφέρονται νευρικά στους διαδρόμους, αναρωτώμενοι τι κάνουν όλοι αυτοί που «δουλεύουν από το σπίτι». Και, ποιος ξέρει, ίσως μια μέρα συνειδητοποιήσουν ότι η καχυποψία τους είναι μάλλον… το έργο του πραγματικού Σατανά.
