Πριν βιαστούμε να κρίνουμε τους πολιτικούς που μένουν έκπληκτοι, σοκαρισμένοι και τρομοκρατημένοι όταν ακούνε βρισιές από το λαό, ας κάνουμε μια μικρή παύση. Γιατί, ναι, μπορεί σε κάθε ιδιωτική τους συνομιλία να βρίζουν πιο δημιουργικά και έντονα κι από τον πιο σκληροτράχηλο λιμενεργάτη, αλλά μόλις ο πρώτος πολίτης τολμήσει να εκφράσει δυνατά τη γνώμη του, η αντίδρασή τους θυμίζει δραματική παράσταση: χέρια στο στόμα, μάτια ανοιχτά και αυτή η θεατρική γκριμάτσα της «αθώας περιστεράς».
«Σοκ και Δέος»: Η Στιγμή που Βλέπουν τον Αληθινό Λαό
Τι συμβαίνει όμως όταν ένας πολίτης τολμάει να σηκώσει τη φωνή και να εκφράσει δημόσια τα… γαλλικά του; Οι πολιτικοί, που έχουν συνηθίσει να λένε όλα τα κοσμητικά επίθετα στο παρασκήνιο, ξαφνικά καταλαμβάνονται από ένα υπερβατικό σοκ. Λες και για πρώτη φορά αντικρίζουν τον αληθινό κόσμο – αυτόν τον ίδιο κόσμο που περιγράφουν με ζωηρές βρισιές πίσω από κλειστές πόρτες.
«Τι αγένεια! Δεν γίνεται να υπάρχει τέτοια φρασεολογία στη χώρα μας!»* δηλώνουν με ύφος αυστηρό. Γιατί φυσικά, στο δικό τους σύμπαν, η βρισιά από τον πολιτικό δεν μετράει. Είναι ένα «αθώο ξέσπασμα», μια «ψυχική αποφόρτιση», κάτι σαν… χόμπι. Όταν όμως ένας πολίτης τολμήσει να αρθρώσει μια άβολη λέξη δημοσίως, τότε ξαφνικά διακυβεύεται η δημόσια τάξη, η εθνική υπερηφάνεια, κι ενδεχομένως ακόμα και το νόημα της ύπαρξης.
«Δεν Το Περίμενα»: Η Μεγαλειώδης Υποκρισία
Η αλήθεια είναι ότι οι πολιτικοί –μαεστρίες στην υποκρισία– αγαπούν να εκφράζουν το σοκ τους. Το απολαμβάνουν σχεδόν όσο απολαμβάνουν τη χρήση της λέξης μερικοί. Κάθε φορά που ένας δημοσιογράφος τούς ρωτά για τις «απαράδεκτες» εκφράσεις του λαού, ο πολιτικός αγκαλιάζει το ρόλο του αθώου θύματος. «Δεν το περίμενα», απαντάει με το στόμα ανοιχτό, «Αυτός είναι ο πολιτισμός μας;» Εδώ μάλιστα βρίσκεται και το πιο ειρωνικό κομμάτι: Πώς γίνεται, άραγε, να μην περιμένεις βρισιές, όταν ιδιωτικά τις χρησιμοποιείς με τόση άνεση που σου έχει γίνει δεύτερη φύση;
Η αντίδρασή τους είναι κωμικοτραγική. Την ίδια στιγμή που νιώθουν «πληγωμένοι» από τον εκνευρισμό του κόσμου, ας φανταστούμε για λίγο την αντίδραση του λαού, αν τον άκουγε τις συνομιλίες τους πίσω από τα κλειστά παράθυρα του υπουργικού γραφείου. Πιθανότατα, ένας λιμενεργάτης θα έβγαζε το καπέλο του σε ένδειξη σεβασμού!
Σοκ Με… Αποκλειστική Άδεια Χρήσης
Η βρισιά για τους πολιτικούς είναι σαν μια ακριβή μάρκα: προορίζεται μόνο για χρήση εντός του κλαμπ των «εκλεκτών». Όταν την ξεστομίζουν αυτοί, είναι «ψύχραιμοι ηγέτες που διατηρούν τον έλεγχο». Όταν την ξεστομίζει ο πολίτης, είναι «άξεστος, ακατάλληλος και πιθανότατα απειλή για το κοινωνικό σύνολο». Αν τους ρωτήσεις, θα σου πουν ότι η βρισιά είναι προνόμιο των ισχυρών· γιατί εκείνοι, φυσικά, έχουν την πείρα να τη χρησιμοποιούν «σωστά» και «διακριτικά».
Ξεχνώντας το Τσελεμεντέ της Πολιτικής: Η Αλήθεια Πίσω από την Τέχνη της Βρισιάς
Ίσως ο πολιτικός κόσμος πρέπει να αναλογιστεί πόσο γελοία είναι η υποκριτική αυτή στροφή στην «ευαισθησία». Μήπως, λέμε μήπως, αν σταματούσαν για λίγο να σκανδαλίζονται για τις λέξεις του πολίτη και άρχιζαν να εστιάζουν στα προβλήματα που γεννούν αυτό τον εκνευρισμό, να μείωναν τον εκνευρισμό τους με κάθε απροσδόκητο… αποκαλυπτικό διάλογο; Διότι, όσο κι αν θέλουν να προσποιούνται το αντίθετο, οι βρισιές του κόσμου είναι οι αληθινές φωνές όσων παρακολουθούν τα ίδια και τα ίδια, χρόνια τώρα.
Μήπως Να Χαλαρώσουμε Λίγο με τη Θεατρικότητα;
Ίσως οι πολιτικοί να σταματήσουν να παριστάνουν τα «αθώα θύματα» των αγενών πολιτών και να παραδεχτούν ότι η βρισιά είναι μια έκφραση αυτής της πολυσυζητημένης «λαϊκής δυσαρέσκειας». Μέχρι τότε, ας παρακολουθούμε το θέαμα με τον ίδιο ενθουσιασμό που παρακολουθούμε μια ταινία: ξέροντας ότι η καλύτερη ερμηνεία του «σοκ» βρίσκεται πάντα στους επαγγελματίες της πολιτικής σκηνής.
